Θέματα Ψυχολογίας

Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο από ένα άτομο που θέλησε να μοιραστεί την δική του εμπειρία από την επαφή του με την μεγαλύτερη -μέχρι στιγμής- απώλεια της ζωής του... Σε ευχαριστώ!!! Μάρτιος. Ο καιρός άρχισε να γλυκαίνει. Η πόλη είναι τόσο όμορφη.. Χαλαρό πορτοκαλί στον ουρανό, είναι αργά το απόγευμα. Μπαίνω στο σπίτι,, αλλά η μαμά λείπει… Η μαμά δε λείπει ποτέ, με πιάνει ένα πλάκωμα και φοβάμαι να ρωτήσω τον αδερφό μου τι συμβαίνει.. Αγριεύω, η άγνοια με κυριεύει, πρέπει να μάθω.. Τον ρωτάω, «πήγαν στο νοσοκομείο με το μπαμπά», μου λέει. Παγώνω. Tο μυαλό μου αμέσως τρέχει στα χειρότερα, φοβάμαι και έχω αμφιβολίες για το πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα. Περνάει η ώρα και σαν να είμαι υπνωτισμένη δεν κάνω τίποτα. Σκέφτομαι να τηλεφωνήσω στη μαμά. Φοβάμαι όμως για αυτά που θα ακούσω... Ωστόσο η ώρα συνεχίζει να περνάει και δεν αντέχω άλλο την αναμονή. Τηλεφωνώ, είναι στεναχωρημένη αλλά ψύχραιμη, προσπαθεί να μου δώσει κουράγιο. Δεν θυμάμαι τι μου είπε ακριβώς,