Θέματα Ψυχολογίας

Ποια είναι τα μικρά "εμπόδια" που μπαίνουν στο οπτικό σας πεδίο την στιγμή που η ματιά σας χρειάζεται να είναι προσανατολισμένη σε ένα συγκεκριμένο στόχο; Συχνά μικροί καθημερινοί περισπασμοί μας απομακρύνουν από αυτά που θέλουμε να κάνουμε και μας "τρώνε" πολύτιμο χρόνο χωρίς καλά-καλά να το αντιληφθούμε. Μηνύματα στο κινητό μας, ειδοποιήσεις από τα social media, ο συνεργάτης μας στο γραφείο που περνάει να μας πει ένα γεια που τελικά κατέληξε σε "ψηλή κουβέντα", είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή μας τη στιγμή που είμαστε απασχολημένοι με κάτι και ακόμα καλύτερα, είναι μερικοί από τους περισπασμούς που εμείς επιτρέπουμε να μας τραβήξουν το ενδιαφέρον. Έτσι λοιπόν, είτε κάποιος εμφανιστεί και μας διακόψει είτε εμείς στρέψουμε σε κάτι το ενδιαφέρον μας και διακόψουμε αυτό που κάνουμε, καταλήγουμε κάποια στιγμή στην άχαρη συνειδητοποίηση πως ο χρόνος έχει περάσει περισσότερο από όσο μάλλον θα θέλαμε και άρα

Σαν να χει μια γλυκιά ζεστασιά το σκοτάδι… Σαν να χει χέρια ανοιχτά και μια αγκαλιά… Από αυτές που χωρούν, όλα όσα στερούνται από χάδι… Όλα αυτά που τρέχουν να κρυφτούν, ακόμα και στην υποψία μιας μηδαμινής λάμψης… Γιατί δεν τολμούν να αντικρίσουν το φως… Και έτσι γίνονται κι αυτά σκοτάδι… Ώστε κανείς να μην γίνει μάρτυρας της ύπαρξη τους… Και απολύτως τίποτα από αυτά να μη γίνει διαθέσιμο σε ένα ζευγάρι μάτια… Αφού ξέρουν καλά, πως κανείς δεν μπορεί να συμπεριλάβει στον κόσμο του κάτι που δεν μπορεί να δει… Έτσι, οι άλλοι αγνοούν πως το σκοτάδι έχει υπόσταση… Προχωρούν και προσπερνούν όλα αυτά τα επιδέξια κρυμμένα... Αυτά που υπάρχουν και δεν υπάρχουν… Τους κρυφούς παρατηρητές ενός ανεξερεύνητου προθέσεων και νοημάτων κόσμου… Τους βασανίσμένους, από τον τρόμο της πιθανότητας μιας ακτίνας φωτός… Που θα τους άφηνε εκτεθειμένους σε βλέμματα, σε προσδοκίες… Εκεί, κρυμμένοι καλά… Να αναρωτιούνται τι θα γινόταν αν… Αν κατά τύχη έπεφτε απάνω τους