Πόσο μου άρεσε το κρυφτό... Περιμέναμε τα σχολικά διαλείμματα γεμάτοι προσμονή τότε για να μαζευτούμε στην αυλή να παίξουμε. Και μέχρι να έρθει η στιγμή, έψαχνα να βρω τις πιο απίθανες και ευφάνταστες κρυψώνες. Κρυψώνες που θα έκαναν αυτόν που "τα φυλάει" να ψάχνει και να μη με βρίσκει πουθενά. Κι αν με βρει, τουλάχιστον να μη με βρει πρώτο. Δεν ήθελα να πάρω τη θέση του. 5... 10... 15... Σαν να ταν χθες που παίζαμε σε εκείνη την αυλή... 20... 25... Υπήρξαν βέβαια και οι φορές που δεν κατάφερνα να βρω μια καλή κρυψώνα. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού μα υπήρξαν. Όχι να το παινευτώ μα ήμουν πολύ καλός στο να κρύβομαι... Τις θυμάμαι αυτές τις φορές... Εκείνος στρεφόταν προς το μέρος μου με βλέμμα σίγουρο, απόλυτο και δείχνοντας με αποφασιστικά με το δάχτυλο... "φτου και τα φυλάς εσύ". Πως να ξεχάσω αυτή την ανατριχίλα που απλωνόταν σε όλο μου το κορμί τη στιγμή που κάποιος ανακάλυπτε την κρυψώνα μου. Τι αίσθηση κι αυτή... Αυτό το δάχτυλο σα
Συμβουλευτική Ψυχικής Υγείας