"Φωτιές θανάτου και ζωής"

Και, αν οι καθημερινές μας συναντήσεις με την αβεβαιότητα δεν αρκούν... Κι αν ξεχνάμε να θυμίζουμε στον εαυτό μας πως η ύπαρξη δεν εμπεριέχει σταθερές και απόλυτα, έρχεται μια μεγάλη καταστροφή να ορθώνει τώρα το ανάστημα της επιβλητικά μπροστά μας κι έτσι να μας φέρει αντιμέτωπους με την αλήθεια.

Μια αλήθεια φωτιά που καίει τα σωθικά μας. Έρχεται καταπάνω μας με ορμή και απειλεί να μας συντρίψει ολοκληρωτικά. Φλόγες ανεξέλεγκτες που στο πέρασμα τους, έκαναν στάχτη δίχως έλεος τους απροετοίμαστους.

Και η στάχτη γίνεται ένα με το χώμα. Μα η γη δεν έχει στόμα να μιλήσει για να πει την ιστορία αυτών που δεν υπάρχουν πια. Κι ας είναι ένα τούτη την ώρα. Κι αυτή η σιωπηλή ύπαρξη της ανυπαρξίας είναι εκεί, δίνοντας στους επιζώντες "μαθήματα θανάτου και ζωής".

Θυμίζοντας πως ποτέ δεν θα μπορούσαμε να είμαστε προετοιμασμένοι και προστατευμένοι πίσω από κανένα απόλυτο και από καμία σταθερά για να ανταπεξέλθουμε σε μια τόσο σκληρή, τόσο αναπάντεχη αλλαγή. Αλλαγή από αυτές  που με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαμε να χαμε επιλέξει.

Από αυτές που κλονίζουν συθέμελα, που ισοπεδώνουν. Εμπειρίες που τραυματίζουν βαθιά και πονάνε. Κι αυτός ο πόνος μοιάζει να μην αντέχεται. Μοιάζει να μην παίρνει γιατριά. Ίσως μετά από καιρό, μετά από χρόνια ίσως να μπορέσει να καταλαγιάσει, να αφομοιωθεί.

Κι ίσως τότε ο πόνος να πάρει μια άλλη μορφή. Ίσως αυτό το βίωμα να μετασχηματιστεί σε εμπειρία ζωής αφυπνιστική, σε εμπειρία παρακίνησης. Ίσως να γίνει δύναμη και γνώση. Μια σπίθα μέσα μας που θα ανάψει φωτιές πνευματικές. Φωτιές ζωής κι όχι θανάτου...