"Κουράστηκα να με απορρίπτουν"

«Ό, τι και να κάνω, όσα και να δώσω, όσα καλά κι αν συμπεριφερθώ δεν μένουν μαζί μου. Με εγκαταλείπουν ή κάνουν σχέση με άλλο άτομο την  ίδια στιγμή που με εμένα δεν ήθελαν να προχωρήσουν».

Για πολλούς από εμάς η παραπάνω έκφραση είναι μια μόνιμη κατάσταση στον τομέα των συντροφικών σχέσεων που σε αρκετές περιπτώσεις οδηγεί στην παραίτηση από το θέμα των σχέσεων γιατί αυτός ο κατ επανάληψη πόνος της απόρριψης δεν αντέχεται.

Θα επικεντρωθούμε καθαρά στα εσωτερικά ζητήματα που περιστρέφονται γύρω από αυτό το θέμα που απασχολεί μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Τι συμβαίνει λοιπόν; Τι πηγαίνει στραβά κάθε φορά και με κάποιο  τρόπο η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά;

Έχουμε ξαναπεί πως οι απαντήσεις στα ζητήματα που μας αφορούν υπάρχουν ήδη μέσα μας αρκεί να στραφούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Η απάντηση σε αυτό το θέμα δεν αποτελεί εξαίρεση.

Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο να σκεφτούμε πάνω στο θέμα “σχέσεις”. Τι σημαίνει σχέση; Είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους, ο δεσμός, η επαφή, η επικοινωνία. Από πού μάθαμε για τις σχέσεις; Ποιες είναι οι πρώτες σχέσεις της ζωής μας;

Αντιλαμβανόμαστε πως η απάντηση για όλους είναι μια. Οικογένεια. Όμως φαίνεται συχνά να το ξεχνάμε αυτό όντας πια στην ενήλικη ζωή και δημιουργώντας νέες σχέσεις. Ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε όμως η αρχή της ζωής μας, οι εμπειρίες και οι μνήμες είναι αποθηκευμένες μέσα μας, κάπου στο υποσυνείδητο και μας οδηγούν σε τρόπους και καταστάσεις που, κάπως, παλιότερα είχαμε βιώσει ως παιδιά.

Αυτό είναι το σημείο – κλειδί. Το έχουμε "ξανά-βιώσει". Είναι το κατάλληλο σημείο να σκεφτούμε τι χαρακτηριστικά έχει αυτή η επαναλαμβανόμενη κατάσταση που ζούμε σήμερα και να κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν, για να συναντήσουμε τον παιδικό μας εαυτό και να τον ρωτήσουμε πως ήταν η σχέση του με τους σημαντικούς μας άλλους και ιδιαίτερα τους γονείς μας.

Οι σχέσεις αυτές είναι γραμμένες μέσα μας, στον σκληρό μας δίσκο. Μπορεί η μητέρα μου να μην μου έδινε την προσοχή που είχα ανάγκη ως παιδί, μπορεί ο πατέρας μου να μην μου έδινε την αποδοχή που χρειαζόμουν μπορεί να ήταν πολύ απασχολημένοι και να μη μου έδιναν το ενδιαφέρον που ήθελα, μπορεί να χώρισαν και να ένιωσα ότι κάποιος από τους δύο με εγκαταλείπει. Πολλά μπορεί να συνέβαιναν και φυσικά χωρίς κακή πρόθεση από την πλευρά των γονιών μας.

Ένα παιδί όμως δεν μπορεί να επεξεργαστεί λογικά τέτοια γεγονότα. Σε ό, τι βιώνει κυριαρχεί η έντονη ανάγκη να έχει την αγάπη και την προσοχή των γονιών του χωρίς την οποία νιώθει πως δεν μπορεί να επιβιώσει. Η επιβίωση του εξαρτάται απόλυτα από αυτούς και οτιδήποτε συμβαίνει περνάει μέσα από αυτό το πρίσμα. Οι γονείς για ένα παιδί είναι παντοδύναμοι.

 Έτσι για οποιοδήποτε παιδί η μετάφραση τέτοιον συμπεριφορών είναι μια. «Κάτι πάει στραβά με εμένα» λέει το παιδί. Για να μη μου δίνουν αυτά που έχω ανάγκη οι γονείς μου σημαίνει πως δεν είμαι αρκετός, πως δεν είμαι αξιαγάπητος, πως δεν αξίζω και μάλλον δεν μου αξίζει να μου δίνουν προσοχή, δεν μου αξίζει να με αγαπούν πραγματικά, δεν μου αξίζει να μένουν μαζί μου.

Η απόρριψη στην προκειμένη περίπτωση έχει γράψει πια υποσυνείδητα με αποτέλεσμα να μας ακολουθεί στις επόμενες σχέσεις μας και να έλκει ανθρώπους που στην πραγματικότητα καθρεφτίζουν σε εμάς αυτό που είχαμε ζήσει χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε σε συνειδητό επίπεδο.

Συμπεριφερόμαστε από την πλευρά μας με τρόπους που υποστηρίζουν την καταγραφή της απόρριψης που υπάρχει μέσα μας και η εκάστοτε απέναντι πλευρά βλέπει σε εμάς έναν άνθρωπο που συνήθως προσπαθεί να κάνει πολλά χατίρια, να είναι πολύ καλός, να είναι πάντα εκεί. Με ποιο κόστος όμως; Με κόστος να κάνει εκπτώσεις στις δικές του ανάγκες και στα δικά του όρια.

Προσαρμοζόμαστε στις ανάγκες και στα θέλω των άλλων γιατί δεν θέλουμε να τους χάσουμε. Γιατί κάποτε αισθανθήκαμε ότι χάσαμε συναισθηματικά κάποιος ή κάποιους από τους σημαντικούς ανθρώπους της παιδικής μας ηλικίας και δεν αντέχουμε να χάσουμε κι άλλα σημαντικά πρόσωπα. 

Ο άλλος άνθρωπος που γνωρίζουμε, από την μεριά του, αφουγκράζεται είτε συνειδητά είναι υποσυνείδητα την ανασφάλεια και την αστάθεια μας και έτσι απομακρύνεται από κοντά μας.

Οι εσωτερικές μας πληγές πονάνε όμως είναι πάντα εκεί, ανοιχτές και πολλές φορές μας οδηγούν σε καταστάσεις που συντηρούν τον πόνο αυτό. Δεν μας επιτρέπουν να ζήσουμε μια ζωή που να μας καλύπτει, που να είναι όπως την επιλέγουμε αλλά όπως μας υπαγορεύουν καταγραφές του παρελθόντος.

Η παραίτηση από τις σχέσεις δεν θα δώσει λύση. Χρειάζεται να βρούμε το θάρρος και τη δύναμη να φροντίσουμε τις πληγές μας και κατά προτίμηση με τη βοήθεια ενός συμβούλου ή ψυχοθεραπευτή της επιλογής μας τον οποίο θα εμπιστευθούμε. 

Αυτός θα μας συντροφεύσει στη διαδικασία επούλωσης που είναι απαραίτητη για να βρούμε την απάντηση που ψάχνουμε, ρίχνοντας φως στα σημεία του παρελθόντος που χρειάζεται να δούμε με μια άλλη ματιά τώρα πια. Την ματιά του ενήλικα που είμαστε σήμερα ο οποίος επιλέγει να απελευθερωθεί από περιοριστικά μοτίβα συμπεριφοράς.