Θέματα Ψυχολογίας

Ο "πατέρας" του σπόρου, ο Οκτώβρης, μας καλημέρισε σήμερα με βροχή και ίσως αυτή η βροχή να είναι μια καλή αφορμή για εσωτερικές αναζητήσεις. Τροφή για σκέψη, από αυτές που απλόχερα μας προσφέρει η φύση αν είμαστε λίγο περισσότερο παρατηρητικοί. Ο Οκτώβρης μας συναντά με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο που έρχεται ως έναυσμα ίσως, για να συλλογιστούμε πάνω στα νοήματα των δικών μας εσωτερικών βροχών. Νοήματα που μιλούν στον τρόπο της δικής μας ύπαρξης και δίνουν αυτό το "κάτι". Το υλικό που γίνεται εμπειρία και αφορμή για ανάπτυξη. Ακόμα και αν εμείς κάποιες φορές κλείνουμε τα αυτιά μας στα λόγια τους. Αυτό το "κάτι" που θα ποτίσει τους δικούς μας διψασμένους σπόρους, φέρνοντας το άνοιγμα τους στην ζωή. Κι είναι μαγικό το πως ένα τόσο δα μικρό σποράκι μπορεί να ανθίσει με το νερό και να αλλάξει μορφή, να αλλάξει το τρόπο της ύπαρξης του τόσο πολύ που τίποτα να μη θυμίζει πως από αυτό το σποράκι ξεκίνησαν όλα. Είναι προετοιμασία οι βροχές. Ετοι

Και, αν οι καθημερινές μας συναντήσεις με την αβεβαιότητα δεν αρκούν... Κι αν ξεχνάμε να θυμίζουμε στον εαυτό μας πως η ύπαρξη δεν εμπεριέχει σταθερές και απόλυτα, έρχεται μια μεγάλη καταστροφή να ορθώνει τώρα το ανάστημα της επιβλητικά μπροστά μας κι έτσι να μας φέρει αντιμέτωπους με την αλήθεια. Μια αλήθεια φωτιά που καίει τα σωθικά μας. Έρχεται καταπάνω μας με ορμή και απειλεί να μας συντρίψει ολοκληρωτικά. Φλόγες ανεξέλεγκτες που στο πέρασμα τους, έκαναν στάχτη δίχως έλεος τους απροετοίμαστους. Και η στάχτη γίνεται ένα με το χώμα. Μα η γη δεν έχει στόμα να μιλήσει για να πει την ιστορία αυτών που δεν υπάρχουν πια. Κι ας είναι ένα τούτη την ώρα. Κι αυτή η σιωπηλή ύπαρξη της ανυπαρξίας είναι εκεί, δίνοντας στους επιζώντες "μαθήματα θανάτου και ζωής". Θυμίζοντας πως ποτέ δεν θα μπορούσαμε να είμαστε προετοιμασμένοι και προστατευμένοι πίσω από κανένα απόλυτο και από καμία σταθερά για να ανταπεξέλθουμε σε μια τόσο σκληρή, τόσο αναπάντεχη αλλαγή. Αλλαγή από

Ποια είναι τα μικρά "εμπόδια" που μπαίνουν στο οπτικό σας πεδίο την στιγμή που η ματιά σας χρειάζεται να είναι προσανατολισμένη σε ένα συγκεκριμένο στόχο; Συχνά μικροί καθημερινοί περισπασμοί μας απομακρύνουν από αυτά που θέλουμε να κάνουμε και μας "τρώνε" πολύτιμο χρόνο χωρίς καλά-καλά να το αντιληφθούμε. Μηνύματα στο κινητό μας, ειδοποιήσεις από τα social media, ο συνεργάτης μας στο γραφείο που περνάει να μας πει ένα γεια που τελικά κατέληξε σε "ψηλή κουβέντα", είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή μας τη στιγμή που είμαστε απασχολημένοι με κάτι και ακόμα καλύτερα, είναι μερικοί από τους περισπασμούς που εμείς επιτρέπουμε να μας τραβήξουν το ενδιαφέρον. Έτσι λοιπόν, είτε κάποιος εμφανιστεί και μας διακόψει είτε εμείς στρέψουμε σε κάτι το ενδιαφέρον μας και διακόψουμε αυτό που κάνουμε, καταλήγουμε κάποια στιγμή στην άχαρη συνειδητοποίηση πως ο χρόνος έχει περάσει περισσότερο από όσο μάλλον θα θέλαμε και άρα

Σαν να χει μια γλυκιά ζεστασιά το σκοτάδι… Σαν να χει χέρια ανοιχτά και μια αγκαλιά… Από αυτές που χωρούν, όλα όσα στερούνται από χάδι… Όλα αυτά που τρέχουν να κρυφτούν, ακόμα και στην υποψία μιας μηδαμινής λάμψης… Γιατί δεν τολμούν να αντικρίσουν το φως… Και έτσι γίνονται κι αυτά σκοτάδι… Ώστε κανείς να μην γίνει μάρτυρας της ύπαρξη τους… Και απολύτως τίποτα από αυτά να μη γίνει διαθέσιμο σε ένα ζευγάρι μάτια… Αφού ξέρουν καλά, πως κανείς δεν μπορεί να συμπεριλάβει στον κόσμο του κάτι που δεν μπορεί να δει… Έτσι, οι άλλοι αγνοούν πως το σκοτάδι έχει υπόσταση… Προχωρούν και προσπερνούν όλα αυτά τα επιδέξια κρυμμένα... Αυτά που υπάρχουν και δεν υπάρχουν… Τους κρυφούς παρατηρητές ενός ανεξερεύνητου προθέσεων και νοημάτων κόσμου… Τους βασανίσμένους, από τον τρόμο της πιθανότητας μιας ακτίνας φωτός… Που θα τους άφηνε εκτεθειμένους σε βλέμματα, σε προσδοκίες… Εκεί, κρυμμένοι καλά… Να αναρωτιούνται τι θα γινόταν αν… Αν κατά τύχη έπεφτε απάνω τους

Πάει τόσος καιρός... χρόνια ολόκληρα που έχουμε να ανταμώσουμε εσύ κι εγώ. Κι όμως ο χρόνος δεν μπορεί να σβήσει καμιά μνήμη.. κανένα συναίσθημα.. είναι όλα βαθιά χαραγμένα μέσα μου.. τόσο ανεξίτηλα αποτυπωμένα που δεν υπάρχει τρόπος να ξεχάσω... Εσύ όμως είσαι διαφορετικός... Μοιάζει να ξέχασες... Άραγε λησμόνησες στα αλήθεια ή μήπως κάνεις πως δεν θυμάσαι τίποτα από όσα μπορώ να θυμάμαι εγώ; Μην βιάζεσαι να απολογηθείς δεν χρειάζεται. Αναγκάστηκες να το κάνεις..το ξέρω. Τα πράγματα με τον καιρό ήρθαν έτσι που δεν είχες άλλη επιλογή. Αναγκάστηκες κάποτε, ανάμεσα σε εμένα και τους άλλους να διαλέξεις... και πάντοτε διάλεγες τους άλλους. Δεν μπορούσες να επιβιώσεις χωρίς αυτούς και ακόμα κι αν δεν είχες την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει να ζεις σε αυτό τον κόσμο, το ένστικτό σου για επιβίωση ήταν αλάνθαστο. Κι εγώ ήμουν εκεί. Σε κάθε σου επιλογή ακόμα και αν ήταν εις βάρος μου. Και την αποδεχόμουν πάντα. Ήμουν εκεί κάθε φορά που αναγκαζόσουν με πόνο ψυχής να πεις ναι στον όποιον

Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο από ένα άτομο που θέλησε να μοιραστεί την δική του εμπειρία από την επαφή του με την μεγαλύτερη -μέχρι στιγμής- απώλεια της ζωής του... Σε ευχαριστώ!!! Μάρτιος. Ο καιρός άρχισε να γλυκαίνει. Η πόλη είναι τόσο όμορφη.. Χαλαρό πορτοκαλί στον ουρανό, είναι αργά το απόγευμα. Μπαίνω στο σπίτι,, αλλά η μαμά λείπει… Η μαμά δε λείπει ποτέ, με πιάνει ένα πλάκωμα και φοβάμαι να ρωτήσω τον αδερφό μου τι συμβαίνει.. Αγριεύω, η άγνοια με κυριεύει, πρέπει να μάθω.. Τον ρωτάω, «πήγαν στο νοσοκομείο με το μπαμπά», μου λέει. Παγώνω. Tο μυαλό μου αμέσως τρέχει στα χειρότερα, φοβάμαι και έχω αμφιβολίες για το πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα. Περνάει η ώρα και σαν να είμαι υπνωτισμένη δεν κάνω τίποτα. Σκέφτομαι να τηλεφωνήσω στη μαμά. Φοβάμαι όμως για αυτά που θα ακούσω... Ωστόσο η ώρα συνεχίζει να περνάει και δεν αντέχω άλλο την αναμονή. Τηλεφωνώ, είναι στεναχωρημένη αλλά ψύχραιμη, προσπαθεί να μου δώσει κουράγιο. Δεν θυμάμαι τι μου είπε ακριβώς,